Glory days

Είχα προγραμματίσει να ταξιδέψω στη Ρώμη μεταξύ 7^ης και 9^ης Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 2021, αλλά όντας ανεμβολίαστος και πληροφορηθείς την επικείμενη σκλήρυνση των μέτρων στη γείτονα εις βάρος ανθρώπων όπως εγώ, αποφάσισα να επισπεύσω το ταξίδι, μπας και προλάβω κάποια πράγματα, δηλαδή την επίσκεψη σε βιβλιοπωλεία, εστιατόρια, καφέ, ή τη χρήση των μαζικών μέσων μεταφοράς χωρίς την επίδειξη rapid test, που έτσι κι αλλιώς ήμουν υποχρεωμένος να έχω κάνει για να μπορέσω να ταξιδέψω, αλλά μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου δεν χρειαζόταν να το επιδεικνύω σε κάθε μου είσοδο στους προαναφερθέντες χώρους. Βεβαίως θα έχανα την έκθεση βιβλίου Piu libri piu liberi, που ήταν ο βασικός μου λόγος επίσκεψης στη Ρώμη, αλλά από το ολότελα… (δεν το συνεχίζω για ευνόητους λόγους). Προκειμένου να πραγματοποιήσω το ταξίδι μου, πέρα από τα κλασικά ταξιδιωτικά έγγραφα (διαβατήριο, ταυτότητα…) χρειαζόταν να υποβληθώ σε rapid test, τόσο για την είσοδο μου στην Ιταλία όσο και για την επάνοδο μου στην Ελλάδα, αλλά και να διαθέτω το περίφημο EU Digital Passenger Locator Form (dPLF), δηλαδή ένα έγγραφο εφοδιασμένο με έναν μοναδικό κωδικό, όπου πέρα από τις πληροφορίες για την πτήση μου προς και από Ιταλία, θα αναγράφονταν το κινητό μου τηλέφωνο, ο αριθμός της αστυνομικής μου ταυτότητας, το e-mail μου, η σταθερή μου διεύθυνση στην Ελλάδα, η προσωρινή μου διεύθυνση στη χώρα επίσκεψης, τα πλήρη στοιχεία ενός ατόμου για έκτακτη ενημέρωση σε περίπτωση προβλήματος, αλλά και η δήλωσή μου ότι τα αναγραφόμενα στοιχεία είναι σωστά. Ως ευυπόληπτος πολίτης, πριν την αναχώρησή μου προέβην στον απαραίτητο ιατρικό έλεγχο, ενώ είχα έτοιμα και όλα τα απαραίτητα έγγραφα για το ταξίδι μου. Και μάλιστα διπλοτυπωμένα, αφού το κινητό τηλέφωνο που διαθέτω είναι μόνο για τηλεφωνικές κλήσεις, λήψη περιορισμένου αριθμού φωτογραφιών και την  πραγματοποίηση συναλλαγών μέσω e-banking, κι έτσι δεν έχω τη δυνατότητα επίδειξης αυτών των εγγράφων και των αντίστοιχων κωδικών τους μέσω της τηλεφωνικής συσκευής.

Στην Ιταλία, λίγο-πολύ, έκανα όσα είχα προγραμματίσει, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, δηλαδή συνεχείς βροχοπτώσεις, που ενίοτε ήταν τόσο έντονες ώστε να γίνεται πολύ δύσκολη μέχρι και αδύνατη η μετακίνηση, τουλάχιστον με τα πόδια (και αν δεν περπατήσεις στη Ρώμη πού θα περπατήσεις;). Πέρα από τα βιβλιοπωλεία, το αρνητικό rapid test μου έδινε τη δυνατότητα να επισκεφτώ και εκθέσεις, κι έτσι πήγα σε μια μικρή αναδρομική έκθεση του φλωρεντινού Βινίτσο Μπέρτι (ζωγράφου και σχεδιαστή κόμικς, από τις κορυφαίες φιγούρες του ιταλικού astrattismo) και σε άλλη μία του μιλανέζου Μπρούνο Μουνάρι (τεράστιου σχεδιαστή, μέχρι και παιδικών, μαθησιακών και μη αντικειμένων), όπου πέρα από την επίδειξη του rapid test, υπεβλήθη και σε θερμομετρικό έλεγχο μέσω μιας οθόνης στην οποία έβλεπα την εικόνα μου και προφανώς ήταν συνδεδεμένη με θερμόμετρο. Λόγω του κρύου, στην αρχή σκέφτηκα ότι μπορεί να είχα υποθερμία και συνεπώς πρόβλημα εισόδου, όμως τελικά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη και μπόρεσα να δω και τις δύο μικρές, αλλά πολύ ενδιαφέρουσες, εκθέσεις. Και επειδή αναφέρθηκα στη βροχή, πριν πάω στην έκθεση του Μπέρτι σκέφτηκα να πιω τον μεσημεριανό καφέ μου στη βία Βένετο που είναι κοντά στον χώρο της έκθεσης, όταν ξέσπασε μια απίστευτη μπόρα και να ’μαι εγώ να πίνω καφέ και να καπνίζω το τοσκάνο μου υπό την προστασία μιας μεγάλης ομπρέλας με τη συμπαθέστατη και λίαν εξυπηρετική γκαρσόνα να με κοιτάζει κάπως περίεργα για την επιλογή μου (δηλαδή να κάθομαι έξω και να διαβάζω αμέριμνος το τελευταίο πόνημα του Πάολο Βίρνο Περί αδυναμίας, πίνοντας και καπνίζοντας, ενώ γύρω μου γινόταν κυριολεκτικά βρόχινος χαμός). Το βράδυ της Τετάρτης 1^ης Δεκεμβρίου στον κατειλημμένο χώρο ESC atelier στο Σαν Λορέντσο που απειλείται με εκκένωση, γινόταν η παρουσίαση του πολύ ενδιαφέροντος συλλογικού βιβλίου Umanità a perdere. Sindemia e reristenze, έκδοση του Osservatorio sulla Repressione, στην οποία επίσης παραβρέθηκα μετά την απόλαυση μιας πίτσας με προσούτο και ρόκα (παραβιάζοντας τους διατροφικούς μου κανόνες) στη καλύτερη πιτσαρία (κατά τη γνώμη μου) της Ρώμης, τη Formula 1 (επίσης στο Σαν Λορέντσο).

Όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής, έσπευσα να κάνω το απαραίτητο rapid test για την επάνοδό μου στην Ελλάδα. Μετά από εξονυχιστικό έλεγχο των εγγράφων στο αεροδρόμιο της Ρώμης, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, όπου λίγο πριν την προσγείωση ανακοινώθηκε ότι κάποιοι-ες από τους επιβάτες θα περνούσαν δειγματοληπτικό έλεγχο για κορονοϊό. Από τη μικρή μου πείρα όσον αφορά τέτοιου τύπου ελέγχους, θεώρησα ότι μπορεί να περνούσα ή και να μην περνούσα μια ανάλογη διαδικασία, αλλά καλού-κακού είχα έτοιμο προς επίδειξη το rapid test μου (εννοείται αρνητικό). Όμως πλησιάζοντας στο σημείο ελέγχου, τα εντεταλμένα όργανα της τάξης ζητούσαν την επίδειξη όχι του rapid test, πιστοποιητικού νόσησης ή εμβολιασμού, αλλά του PLF και μάλιστα από όλους τους επιβάτες, όχι δειγματοληπτικά. Και τότε, ως εκ θαύματος, το μηχάνημα του οργάνου της τάξης, αφού τοποθετήθηκε πάνω στον μοναδικό κωδικό (Unique Code) που φέρει αυτό το έγγραφο, έβγαλε ένα κόκκινο φως και αμέσως παραπέμφθηκα για έλεγχο μέσω και πάλι rapid test. Επαναλαμβάνω για όσες-ους δεν το κατάλαβαν, ότι δεν ελέγχθηκα βάσει του rapid test, του πιστοποιητικού νόσησης ή εμβολιασμού, αλλά βάσει του PLF και του Unique Code. Οδηγήθηκα στον χώρο του τεστ, όπου η ευγενική υπάλληλος, αφού το έκανε, μου ανακοίνωσε ότι το αποτέλεσμα θα το λάμβανα αργότερα στο κινητό μου. Επειδή στο αεροδρόμιο με ανέμεναν η πολυαγαπημένη μου Άννα και ο λατρευτός μου Ερρίκος, υπέστην αγογγύστως τη διαδικασία και έσπευσα στην έξοδο και στην αγκαλιά τους. Καμιά ώρα μετά, έλαβα μήνυμα με την αρνητικότητα του τεστ στο οποίο είχα υποβληθεί. Την επομένη, επικοινώνησα με τας αρμοδίους αρχάς, προκειμένου να λάβω τη διήμερη δυνατότητα κυκλοφορίας στους «απαγορευμένους τόπους» που εξασφαλίζει το αρνητικό test και τότε έμαθα ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται, αφού δεν είχα πληρώσει γι’ αυτό. Το γεγονός δηλαδή ότι υπεβλήθην σε υποχρεωτικό έλεγχο και ότι πληρώνω εδώ και τριάντα τρία χρόνια τις ασφαλιστικές μου εισφορές (που καλύπτουν και το υγειονομικό κόστος εξετάσεων και περίθαλψης) αλλά και τους φόρους που αναλογούν στην επαγγελματική μου δραστηριότητα, δεν είχε καμία σημασία.

Όμως το σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι αυτό, αλλά το ότι το έγγραφο το οποίο με οδήγησε σε περαιτέρω έλεγχο δεν ήταν η γνησιότητα ή μη του υγειονομικού μου εγγράφου, αλλά το ταξιδιωτικό έγγραφο PLF. Στο οποίο, απ’ ότι φαίνεται, αναγραφόταν ήδη ότι οφείλω να υποβληθώ έτσι κι αλλιώς σε έλεγχο. Επειδή είμαι ανεμβολίαστος; Ή για κάποιον άλλο λόγο; Το αφήνω στην κρίση του καθενός και της καθεμιάς. Και επειδή έχει τύχει να εκδώσω τόσο το κείμενο του Ζυλ Ντελέζ για την Κοινωνία του Ελέγχου όσο και τα κείμενα του Τζόρτζο Αγκάμπεν για την πολιτική αντιμετώπιση της πανδημίας εκ μέρους των κρατούντων, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι το δυστοπικό σενάριο περί διακρίσεως των πολιτών ανάλογα με την ιατρική τους κατάσταση έχει ήδη ενεργοποιηθεί. Πάσα αντίρρηση δεκτή, αλλά μένει να αποδειχτεί. Εγώ απλώς παραθέτω τη δική μου εμπειρία σε σχέση μάλιστα με έναν από τους θεμελιώδεις κανόνες του φιλελεύθερου δικαίου, δηλαδή το δικαίωμα απρόσκοπτης και ελεύθερης μετακίνησης εφόσον ο πολίτης δεν έχει ενταχθεί, για διάφορους λόγους, κυρίως ποινικής αλλά και πολιτικής φύσης, σε οποιαδήποτε μορφή απαγόρευσης ή προληπτικού ελέγχου των κινήσεών του.

Και κάτι τελευταίο. Στη Ρώμη έμαθα ότι όντας εξηντάρης, πρέπει να εμβολιαστώ, αλλιώς, πέρα από τις ήδη εφαρμοζόμενες απαγορεύσεις, με περιμένει, σε περίπτωση άρνησης, διοικητικό πρόστιμο 100 ευρώ μηνιαίως. Οπότε, και σε άλλα με υγεία!

 

Παναγιώτης Καλαμαράς