Έχουν περάσει πλέον 50 χρόνια αφότου μια γενιά στη γειτονική Ιταλία εξεγέρθηκε ξαφνικά εναντίον όλων των θεσμών του κράτους. Τη μία μέρα όλα ήταν ήσυχα και την επόμενη δεκάδες χιλιάδες νέοι και νέες κατέβηκαν στους δρόμους. Ο πόλεμος είχε ξεκινήσει, στα πανεπιστήμια, στα εργοστάσια, στις πόλεις, όπου με κύριο όπλο τις καταλήψεις αποδυναμωνόταν η θεσμική τάξη και οικοδομούνταν μια κοινωνία πιο δίκαιη και πιο ελεύθερη. Ο άνεμος της ουτοπίας φυσούσε στην Ευρώπη και στην Ιταλία, στην οποία Ιταλία κράτησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ήρθε η ήττα, η φυλακή, η εξορία, η ιδιώτευση, η απόγνωση, ο θάνατος...
Πρόκειται μόνο για μια ιστορία του παρελθόντος; Σήμερα, πάντως, διάφοροι ιστορικοί και όχι μόνο, συνεχίζουν να προσπαθούν να αναπαραστήσουν εκείνα τα χρόνια, επιδιώκοντας να γνωρίσουν το τεράστιο μωσαϊκό των γεγονότων, των ελπίδων, των λαθών, των ιδεολογιών, των πρακτικών. Όσον αφορά, πάντως, την ανάγνωση εκείνης της περιόδου από την πλευρά του κοινωνικού ανταγωνισμού, συνεισφέρει τα μέγιστα αυτή η μαρτυρία του Ορέστε Σκαλτσόνε, ιστορικού ηγέτη του ιταλικού φοιτητικού κινήματος του '68-'69, κορυφαίου στελέχους της Εργατικής Εξουσίας και της Εργατικής Αυτονομίας, μια εμβληματική φιγούρα της επαναστατικής αριστεράς εκείνης της εποχής, που συνεχίζει να είναι ενεργός στα συμβάντα του παρόντος. Μια αφήγηση ακριβώς της διετίας που ξεκίνησαν όλα, εξαιρετικά χρήσιμη για την κατανόηση και της κοινωνικής συνθήκης που βιώνουμε σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου