Αυτές τις μέρες ζούμε μια κατάσταση υποχρεωτικού εγκλεισμού κατ’ οίκον ατομικού και ταυτοχρόνως γενικευμένου. Μια απρόβλεπτη και κεραυνοβόλα εμπειρία, που υποχρεώνει σε σκέψεις πρωτόγνωρες.
Αναπόφευκτη, για παράδειγμα, η πνευματική σύνδεση με τη συνθήκη την οποία επιβάλλει η φυλακή, αν και με μορφές πολύ πιο ελαφρές.
Δεν υπάρχουν σαφώς δεσμοφύλακες που στρίβουν κλειδιά στην πόρτα του κελιού, στέκονται στο κεφαλόσκαλο παίζοντας με τα ρόπαλα, κρυφοκοιτάζουν από ένα ματάκι όλα εκείνα που κάνεις, ακόμη και τα πιο προσωπικά ή, ποιος ξέρει, σε συνοδεύουν κάνα δυο φορές τη βδομάδα να κάνεις ντους συχνά με παγωμένο νερό, σε απειλούν για μεταφορά σε μέρη μακρινά από αυτά των γονέων σου ή σε «τιμωρούν» σωματικά σε περίπτωση ανυπακοής ή εξέγερσης απέναντι στον «κανονισμό». Όχι, απλώς περιορίζονται να κόβουν βόλτες κάτω από τα σπίτια ελέγχοντας τις σπανιότατες εξόδους, που αντιθέτως από εκείνες από ένα κελί φυλακής δεν είναι η ώρα προαυλισμού σε μια αυλή γεμάτη τσιμέντο, περικυκλωμένη από ψηλούς τοίχους από τσιμέντο, αλλά βολτούλες για να κατουρήσει ο σκύλος ή να κάνεις τα ψώνια περιμένοντας υπομονετικά ή ανυπόμονα στην ουρά. Μια τριανταφυλλένια φυλακή εν κατακλείδι, όμως σε κάτι ωστόσο της μοιάζει.
Ποιος ξέρει λοιπόν αν οι «συνηθισμένοι άνθρωποι» στη βάση αυτής της εμπειρίας αποκτήσουν ένα ίχνος συνείδησης για το τι είναι στην πραγματικότητα η αληθινή φυλακή, που οι περισσότεροι τη σκέπτονται σαν «ένα ξενοδοχείο με τηλεόραση». Τι είναι η ψυχολογική και σωματική βία χωρίς ανάπαυλα που φιλοξενεί. Και τι αυτή προκαλεί, παράγει και αναπαράγει με όρους τρέλας.
Ποιος ξέρει αν αυτή η κατάσταση υποχρεωτικής οικογενειακής κοινωνικότητας θα αρχίσει σε λίγο να αυξάνει κατά τρόπο ιλιγγιώδη το ποσοστό αλκοολισμού και ψυχοφαρμάκων, να αναδεικνύει τις γονικές γυναικοκτονίες –που ήδη σε «φυσιολογικές» συνθήκες δεν είναι αστείο– , το πέταγμα μωρών από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια, το πνίξιμο στον ύπνο με μαξιλάρια των παππούδων που μέχρι τώρα την είχαν γλυτώσει μυστηριωδώς από τον ιό, η σφαγή στους δρόμους τυχαίων περαστικών με μαχαίρια, πλάστες και ψαλίδια παρμένα από την κουζίνα.
Αχ, μα τι φάση… Όμως ας είμαστε ήσυχοι αφού οι εγκληματίες, οι πραγματικοί, εκείνοι που είναι πραγματικά επικίνδυνοι, είναι κλεισμένοι σε ασφαλή και προπάντων κλειστά μέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου