Το 1921 και σε μια Γερμανία που μόλις έχει λήξει η
επανάσταση των συμβουλίων, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ασχολείται με το ζήτημα της βίας και διερωτάται κατά πόσο είναι δυνατή μια διάκριση της σε βία που υποτάσσει και σε βία που απελευθερώνει. Πρόκειται για ένα αγαπημένο τότε (όπως και σήμερα) θέμα συζήτησης των αναρχικών ιδεών και πρακτικών, ενώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι εκείνη την περίοδο της ζωής του ο Μπένγιαμιν δήλωνε αναρχικός (κάτι τέτοιο φαίνεται άλλωστε και από τα γραπτά του αλλά και από τις γενικότερες ενασχολήσεις του). Προλεταριακή γενική απεργία λοιπόν εναντίον πολιτικής γενικής απεργίας, μυθική βία εναντίον θεϊκής βίας, δυνατότητα μη βίαιης επίλυσης των διαφορών και να που σήμερα, ενώ έχει κλείσει η πρώτη δεκαετία του 2ίου αιώνα, οι σκέψεις του Μπένγιαμιν συνεχίζουν να είναι επίκαιρες. Ποιο είναι το νόημα, το περιεχόμενο, οι πρακτικές αλλά και οι δυνατότητες μιας άμεσης αντιπαράθεσης με το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του; Είναι το δίπολο ειρηνισμός-τρομοκρατία η μοναδική επιλογή των ριζοσπαστικών κινημάτων του ανταγωνισμού, ή υπάρχει κάτι άλλο και πού μπορεί αυτό να αναζητηθεί; Το κείμενο του Βάλτερ Μπένγιαμιν πιστεύουμε ότι βοηθά πολύ σ' αυτόν τον προβληματισμό και έτσι με χαρά το παρουσιάζουμε στο ελληνικό κοινό, ελπίζοντας ότι θα συνεισφέρει γόνιμα σε προσωπικές και συλλογικές διερωτήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου