Υπάρχει μια παλιά ρωσική ιστοριούλα, που μου αφηγούνταν η
μητέρα μου, η Τερέζα Ματέι: Ένας μουζίκος συνάντησε στη χιονισμένη τάιγκα ένα
πουλάκι, που τερέτιζε απελπισμένα στο κρύο. Μην ξέροντας πώς να το σώσει από
την παγωνιά της νύχτας, αφού αν το πήγαινε στην καλύβα του τα πεινασμένα παιδιά
του θα το καταβρόχθιζαν, το σκέπασε με μερικά ζεστά κουρέλια, μέχρι να περάσει
η νύχτα. Το πουλάκι, ευχαριστημένο από τη ζέστη, τερέτιζε ακόμη πιο δυνατά.
Ένας λύκος το άκουσε και το έφαγε.
Εδώ τελειώνει η ιστορία, αλλά υπάρχουν τρία ηθικά διδάγματα
σε αυτή: 1) Όσοι σε ρίχνουν στα σκατά δεν το κάνουν όλοι για το κακό σου· 2)
όσοι σε βγάζουν από τα σκατά δεν το κάνουν όλοι για το καλό σου· όταν είσαι
μέχρι τον λαιμό στα σκατά, σε συμφέρει να μείνεις σιωπηλός. Το πουλάκι, σε αυτή
την περίπτωση, είναι ο Ζελένσκι.
Ο απολογισμός του πρώτου χρόνου του πολέμου στην Ουκρανία
είναι αρκετά ξεκάθαρος: οι Ρώσοι ξέρουν ότι η Ουκρανία, πέρα από τις ζημιές που
είχε υποστεί από αυτούς τους τελευταίους
δώδεκα μήνες, πρέπει να ετοιμαστεί για τον κατακερματισμό και σαφώς για τον
διαμελισμό της από όλους τους δυτικούς «φίλους» της που τη «βοηθούν» και στους
οποίους είναι χρεωμένη –ή υπάρχει ακόμη κάποιος που πιστεύει ότι οι «βοήθειες»
δίνονται εις μάτην; Και δωρεάν; Πότε είδαμε κάτι τέτοιο;
Το χρέος που η Ουκρανία έχει στη Δύση θα πληρωθεί
μακροπρόθεσμα από τις μελλοντικές γενεές και βραχυπρόθεσμα με την απόσπαση
κομματιών από τη χώρα που οι πεινασμένοι λύκοι, όπως η Πολωνία, θέλουν να φάνε,
αλλά και με έναν άλλο τρόπο: η Μπλακ Ροκ και η Τζ.Π. Μόργκαν έχουν ήδη
υπογράψει πρωτόκολλα συνεργασίας με τον Ζελένσκι.
Η Ρωσία, δεν βιάζεται: ξέρει
ότι μπορεί να αφήσει το τελείωμα του
έργο της κατεδάφισης στους δυτικούς, στους πεινασμένους λύκους, αφού
γνωρίζει καλά ότι η πίστωση μπορεί να είναι πιο καταστροφική από τον πόλεμο.
Στο σημείο που οδηγούνται τα πράγματα, ο ρωσικός στρατός θα μπορούσε γαλήνια να
απέχει από περαιτέρω επιθέσεις, απολαμβάνοντας το θέαμα της καταστροφής και του
διαμελισμού αυτού που έχει απομείνει από την Ουκρανία και τον πλούτο της από
τους πεινασμένους δυτικούς «φίλους», επιβοηθούμενων από την τοπική διαφθορά,
όλοι τους «αντικειμενικοί σύμμαχοι» της Ρωσίας στην κατεδάφιση της Ουκρανίας.
Αυτό που πραγματικά δεν ξέρουμε είναι τι θα γίνει με τα
βουνά όπλων με τα οποία θα επιστρέψουν οι απόμαχοι από το μέτωπο: εκείνοι που είδαν και πλήρωσαν σε πρώτο πρόσωπο τις
σφαγές και τις κτηνωδίες των ναζιστών Ουκρανών αξιωματικών, τον αποδεκατισμό
των στρατευμάτων, την ανείπωτη βία της επιστράτευσης και τα ψέματα ολόκληρου
του αφηγήματος της προπαγάνδας. Αυτοί οι απόμαχοι θα μπορούσαν επίσης, όπως
στην Ιταλία το 1943, να ξεκινήσουν μια πραγματική Αντίσταση ενάντια στον
εσωτερικό εχθρό και ενάντια στους ψεύτικους ξένους φίλους. Κι έτσι θα συνέβαινε
η πλήρης αποναζιστικοποίηση της χώρας. Σε κάθε περίπτωση η αποναζιστικοποίηση
της Ουκρανίας πρέπει να είναι έργο των
ίδιων των Ουκρανών. Κανείς, σε αυτή τη χώρα δεν πιστεύει στον δυτικό
παραμύθι ενός δημοκρατικού κράτους. Αν υπάρχει μια σημαία υπό την οποία θα πολεμήσει,
αυτή θα είναι η δοξασμένη μαύρη σημαία του ηρωικού Νέστορα Μάχνο, που πάλεψε,
την εποχή της Επανάστασης, ενάντια στους Αυστρο-γερμανούς, τους Ρώσους λευκούς
και τους μπολσεβίκους. Ένας άβολος Ουκρανός ήρωας, που γι’ αυτό αγνοείται σήμερα
συστηματικά. Θα πεθάνεις που θα πεθάνεις, τουλάχιστον ας πεθάνεις τιμημένος.
Όσον αφορά την άτιμη και πολεμοχαρή επίσημη Ευρώπη,
άθροισμα της πομπώδους αδυναμίας των κρατών μελών της –της οποίας οι διευθυντές
είναι απολύτως ευθυγραμμισμένοι, λόγω της τρομερής βλακείας και της
σκανδαλώδους διαφθοράς τους, με τη μαφία που είναι στην εξουσία στην Ουκρανία
και με τις εντολές πέραν του ωκεανού–, αυτή δείχνει στους πληθυσμούς της ποιοι
είναι και που βρίσκονται οι εχθροί τους. Μετά τον έναν χρόνο αυτού του πολέμου
και τα δύο χρόνια λοκντάουν, καταστολής
των διαφωνιών και ανοιχτού κυνηγητού των λεγόμενων no-vax,
υπάρχει ίσως κανείς στην Ευρώπη που είναι έτοιμος να πεθάνει για μια συμμορία
που δεν κρύβει τους δεσμούς της με εγκληματικές ομάδες και αναγνωρίζεται στο
πρόσωπο της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν;
Αυτός ο σύντομος απολογισμός του πρώτου χρόνου του πολέμου
στη ζώνη τριβής, στην crush
zone* όπου εφάπτονται οι
δύο δεσποτισμοί, ο Ανατολικός και ο Δυτικός, δεν χάνει από τα μάτια του την
τεράστια παγκόσμια σύγκρουση που μόλις έχει ξεκινήσει στην καρδιά της Ευρώπης.
Θα πάει σε μάκρος: αυτό προδιαγράφεται ήδη και θα διαμορφώσει τον 21ο
αιώνα, και ίσως και τους επόμενους. Ο κόσμος είναι πολύ μικρός για τις
φιλοδοξίες και τις ορέξεις των αντιτιθέμενων δεσποτισμών**
*Αυτή είναι η έκφραση που χρησιμοποιήθηκε το 1917 από τον
Τζέιμς Φαίργκριβ για να περιγράψει την κεντρική και ανατολική Ευρώπη στο Geography and World Power
(1917).
** Βλ. Τζανφράνκο Σανγκουϊνέτι, «Ο δυτικός δεσποτισμός»,
Απρίλης 2020.
Στη φωτογραφία που ανοίγει το κείμενο, Ουκρανός
πρωθυπουργός Ντενίς Σμιχάλ στις 5/8/2022 στο Λουγκάνο της Ελβετίας και στο Συνέδριο
για την Ανασυγκρότηση της Ουκρανίας, παρουσίασε έναν χάρτη για το πώς θα
μοιραστεί το έδαφος προς ανοικοδόμηση της χώρας στις διάφορες δυτικές χώρες. Η
δημόσια υπόσχεση του είχε, ωστόσο, ένα ελάττωμα: μεγάλο μέρος των προς παράδοση
περιοχών βρίσκεται σήμερα στα χέρια των Ρώσων, που δεν φαίνονται να έχουν
οποιαδήποτε πρόθεση να τις ανοικοδομήσουν (σημείωση του συγγραφέα).
24 Φλεβάρη 2023
Δημοσιεύτηκε στον ιταλικό κινηματικό ιστότοπο Effimera.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου