Πού βρισκόμαστε; - Giorgio Agamben

Στην κόλαση. Κάθε συζήτηση που δεν ξεκινά από αυτή τη γνώση, απλώς στερείται βάσης. Οι κύκλοι στους οποίους βρισκόμαστε δεν είναι τοποθετημένοι κάθετα, αλλά είναι διάσπαρτοι στον κόσμο. Οπουδήποτε οι άνθρωποι συνενώνονται, δημιουργούν κόλαση. Οι κύκλοι και οι λάκκοι είναι παντού γύρω μας, κι εμείς αναγνωρίζουμε, όπως στα caprichos του Γκόγια, τα τέρατα και τους διαβόλους που τους κυβερνούν

Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτή την κόλαση; Όχι τόσο και όχι μόνο, όπως έλεγε ο Ίταλο, να φυλάμε ένα κομμάτι του καλού, εκείνο που στην κόλαση δεν είναι κόλαση. Αφού κι αυτό, όλο ή εν μέρει, είναι μολυσμένο –σε κάθε περίπτωση no te escaparas. Μάλλον σταμάτα, σιώπησε, παρατήρησε και, τη σωστή στιγμή, σκίσε την κουρτίνα των ψεμάτων πίσω από την οποία αναπαύεται η κόλαση. Γιατί η ίδια η κόλαση είναι ένα ψέμα, το ψέμα των ψεμάτων, που εμποδίζει το πέρασμα στη μη κόλαση, στο ευτυχισμένά, απλά, αναρχικά υπαρκτόν.  Στο ουδέποτε υπαρκτό που η κόλαση κάθε φορά καλύπτει με το δικό της υπαρκτό, λες και δεν υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα ύπαρξης έξω από τους λάκκους και τους κύκλους στους οποίους ήδη σε έχουν εγγράψει υποχρεωτικά. Να είσαι εσύ το σημείο, το κατώφλι στο οποίο το υπαρκτό εξασθενεί, στο οποίο αναβλύζει συνεχώς το πιθανό, η μοναδική αληθινή πραγματικότητα. Η σκέψη δεν συνίσταται στην υλοποίηση του πιθανού, όπως σε καλούν οι δαίμονες να κάνεις, αλλά στο να καταστεί πιθανό το πραγματικό, στο να βρεθεί μια διέξοδος στο αναπόφευκτο των δεδομένων που η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί να επιβάλλει σε κάθε πλαίσιο –και προπάντων στην πολιτική. Ενώ στα κολασμένα ουρλιαχτά που ακούγονται γύρω σου όλοι προσπαθούν να πραγματώσουν διαβολικά, τεχνικά και με οποιοδήποτε κόστος το πιθανό, για σένα κάθε υπαρκτό, κάθε πράγμα, κάθε λεπίδα χόρτου, αν τα αντιληφθείς στην αλήθειά τους, γίνονται εκ νέου, σιωπηλά, διαυγώς, πιθανά.

15 Σεπτέμβρη 2025