Το κείμενο του Adam Cornford πρωτοδημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό Processed World, τεύχος 30, Χειμώνας '92 - Άνοιξη 1993. Όπως λέει ο συγγραφέας, «αυτό το δοκίμιο αφιερώνεται στην ελπίδα, πως αν υπάρχει μεταθάνατον ζωή, ο Daniel Moynihan, ο Mickey Kaus, και οι υπόλοιποι δημαγωγοί της παθολογίας της μαύρης υποτάξης, θα την περάσουν ζώντας με τα επιδόματα της πρόνοιας, ψάχνοντας να βρουν δουλειά και προσπαθώντας ν' αποφύγουν το ξυλοκόπημα ή τις σφαίρες της αστυνομίας». Η βασική ιδέα του κειμένου του Cornford είναι ότι η καπιταλιστική συσσώρευση στον ένα πόλο της παράγει την τάξη, ενώ στον άλλο την εντροπία, ή για να το πούμε αλλιώς, στον ένα πόλο έχουμε τα οργανωμένα κόπρανα (το κεφάλαιο) και στον άλλο τα μη οργανωμένα κόπρανα (τη μιζέρια και τη μόλυνση). Η συμβολική απεικόνιση του πλούτου ως κοπράνων, είναι το βρώμικο μυστικό της λευκής, πατριαρχικής, καπιταλιστικής κουλτούρας. Ο Cornford ξεκινά από την εποχή της της μαζικής μεταφοράς σκλάβων στην Αμερική, και περνώντας μέσα από τον φορντισμό, το ρατσισμό, τη μαζική κουλτούρα που οικειοποιήθηκε τη μουσική των Μαύρων, την αμφισβήτηση της δεκαετίας του '60 και τη νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση τα χρόνια της δεκαετίας του '80, φτάνει στη σημερινή εποχή, με την κρίση των μητροπόλεων και την εξέγερση του Λος Άντζελες. Και όλα αυτά κάτω από το πρίσμα της κοινωνικής εντροπίας, αγαπημένο θέμα των αμερικανών αναρχικών τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου