Αντίο φίλε…

Σήμερα 11 Μάρτη 2021, πέθανε ο Θεόφιλος Βανδώρος, κλάσης 1960. Με τον Θεόφιλο γνωρίστηκα στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1990, μετά την οριστική αθώωση του δολοφόνου του Μιχάλη Καλτεζά, Μελίστα. Μου είχε τραβήξει την προσοχή λόγω της θεατρικής του εμφάνισης στις συνελεύσεις της κατάληψης και της αρτιότητας του λόγου του (ένα μείγμα σιτουασιονισμού και καστοριαδισμού), που έδειχνε ιδιαίτερη παιδεία και δυνατότητα αντίληψης των πραγμάτων (αν και με αρκετά από αυτά που έλεγε διαφωνούσα). Όταν επρόκειτο να «επισκεφτούν» την κατάληψη Δαπίτες, είχε την εξαιρετική ιδέα να τους υποδεχτούμε στρώνοντας στην είσοδο της Στουρνάρη το κόκκινο χαλί της πρυτανείας και προσφέροντάς τους άνθη, προσκαλώντάς τους να εισέλθουν «ειρηνικώς» στο ευαγές ίδρυμα. Οι Δαπίτες βεβαίως διέκριναν τους ακροβολισμένους καταληψίες σε όλο το μήκος της Στουρνάρη αλλά και στις στέγες του Πολυτεχνείου έχοντας «όλα τα απαραίτητα», και κατανοώντας ότι μια τέτοια επίσκεψη δεν θα ήταν σίγουρα ανέμελη εκδρομή στη Μύκονο, αφού παρέλαβαν τα άνθη διαλύθηκαν ησύχως, όπως πιθανά θα έλεγε μια ανακοίνωση της αστυνομίας τους. Στη συνέχεια γίναμε φιλαράκια με τον Θεόφιλο, ο οποίος, πέρα από τη συμμετοχή του στην πρώτη κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας, ήταν από τους συνδημιουργούς του περιοδικού «Οι Πειρατές της Ημισελήνου», γράφοντας τα κείμενά του στην αγαπημένη του μικρή κόκκινη γραφομηχανή. Μετά τα γεγονότα του Γενάρη του 1991, ο Θεόφιλος, λόγω και κάποιων διαφωνιών με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη των «Πειρατών», αποχώρησε και σιγά-σιγά οι δρόμοι μας χάθηκαν. Πέρα από κάποιες περιστασιακές ή τυχαίες επαφές, ουσιαστικά τον ξαναβρήκα τα τελευταία χρόνια, μετά την επανέμφανισή του στον «χώρο», μέσα από τις γραμμές της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας και του περιοδικού Βαβυλωνία, κυρίως σε εκδηλώσεις στο «Νοσότρος». Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν στην κηδεία του Νίκου Σπυρόπουλου των «Σπυριδούλα» τον Ιούνη του 2020, αρκετά καταπονημένο. Το πρωί διάβασα ότι μας την «έκανε». Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη, όπως θα θυμάμαι πάντοτε τη μητέρα μου να μου λέει για τον ευγενέστατο φίλο μου που με είχε πάρει στο τηλέφωνο στο πατρικό μου (στο οποίο είχα προσωρινά επανέλθει εκείνη την περίοδο, μέχρι τη μετάβασή μου στην κατάληψη Κεραμεικού και Μυλλέρου τον Οκτώβρη του 1990). Σαν ελάχιστο φόρο τιμής δημοσιεύω το τελευταίο του κείμενο στους «Πειρατές της Ημισελήνου», στο τεύχος που κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα του Γενάρη του 1991.

Και ξαφνικά οι λίγοι του «γνωστού χώρου» έγιναν πολλοί. Οι «τρελαμένοι» έπαψαν να είναι εξαίρεση και κατέρριψαν τον κανόνα. Η γενικευμένη εξέγερση ξεκίνησε. Η φωτιά εξαγνίζει την πόλη και η αισθητική εκδικείται τους βιαστές της. Οι προβοκάτορες κατέκλυσαν τους δρόμους. Τα κακοπληρωμένα ΜΑΤ ανεξέλεγκτα χρησιμοποιούν αέρια για να σωθούν και τρελαίνονται και καίνε και σκοτώνουν και μερικοί γδύνονται και παραιτούνται. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ και υπονομεύουμε την εξουσία. Τώρα δεν σπάμε απλώς βιτρίνες ΤΩΡΑ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Τον Γενάρη του ’90 ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΕΡΑΣΕ. Οι μαθητές το αντιλήφθηκαν πρώτοι και το λουλούδι ΑΝΘΙΣΕ. Τα ψωμιά της εξουσίας τελειώσανε. Ο πόλεμος δεν γίνεται στον Κόλπο… Ο πόλεμος είναι διάχυτος… Το κράτος στραγγαλίζει την κοινωνία και τώρα ήρθε η ώρα της απάντησης. ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (θα κρατήσουμε μερικούς για το μουσείο των εξαμβλωμάτων). Εξαθλιωμένοι και εργαζόμενοι ήρθε η ώρα να γίνετε σχιζομητροπολιτικοί προλετάριοι. Το κράτος είναι εχθρικό, μοχθηρό και φοβισμένο. Μόνο η ΕΠΙΘΕΣΗ και η ΟΛΟΣΧΕΡΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του απομένει. Στους δρόμους και τις γειτονιές χτυπήστε τον καταστροφικό μηχανισμό. Κάψτε τους φραγμούς…

Η ΠΟΛΗ ΚΑΙΓΕΤΑΙ, Η ΠΟΛΗ ΚΑΥΛΩΝΕΙ, Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ.

Υ.Γ. Το σύνθημα «έγχρωμη tv, ασπρόμαυρη ζωή» ήταν δικής του έμπνευσης.

Παναγιώτης Καλαμαράς